Blog van Annemarie, passant op de Regina Maris:

Op de kaart had ik al ontdekt dat er een groot Nederlands schip voor anker lag bij onze nieuwe bestemming in San Blas. Altijd leuk, je eigen vlag te zien. Dichtbij gekomen bleek de Regina Maris een prachtige driemaster, maar die vlaggen erop, School at Sea, zeiden me niks. Het was vrij druk aan dek, maar het was te ver weg om met te zien. De volgende morgen zag ik het schip in vol ornaat weg zeilen voor ik aan mijn nieuwsgierigheid had toegegeven. In Portobelo zou ik afstappen van het jacht waar ik op verbleef, en hoe leuk was het om daar de Regina Maris weer te zien. In het plaatselijke bootjesmensen-kroegje ontmoette ik Martin, Sam en Mieke die meer al snel vertelde over dit geweldige project. De tieners waren op eigen reis, dus een paar extra handen was welkom op de reis naar Bocas del Toro. Wauw, ik mocht mee. Wat een genieten was dat: een prachtschip, kletsen in mijn moerstaal en ouderwets lekker eten. Na een aantal maanden op andere jachten in de Caribbean te hebben rondgezworven was dit een welkome ontmoeting in de laatste weken voor ik weer naar Nederland ga. In de uren wacht met Martin leerden weer elkaar nog beter kennen, en vertelde ik dat ik geestelijk verzorger ben. Gelukkig wist Martin wat dat is, en dat werd het begin van een geweldige ontmoeting met de 40 andere bewoners van het schip. Ik heb ze inmiddels uitbundig gedag gezegd en in mijn hart gesloten. Wat een bijzondere groep mensen. Zo snel als ik werd opgenomen in deze ‘familie’ die al een half jaar met elkaar optrekt. Lief en leed deelt. Ik heb er geen woorden voor. Grote bewondering dat deze tieners met zijn allen zo’n schip weten te varen, onder de bevlogen leiding van 3 stuurmannen en de kapitein. En ondertussen ook nog hun schoolwerk doen, in theorie, maar zeker ook in de praktijk. De 4 leraren die hen daarbij helpen, en na het schoolwerk met ze aan tafel zitten te eten. En dan natuurlijk duizendpoot Mieke, volgens mij is ze onvervangbaar. Voor een buitenstaander lijkt het eerst een compleet gekkenhuis, maar alles loopt als een geoliede machine. Al zijn er natuurlijk ook zo de dingetjes, de onderlinge irritaties. Met grote verbazing heb ik geluisterd hoe de kinderen de problemen onderling oplossen. Ze houden een vergadering door letterlijk aan de (scheeps)bel te trekken. Tijdens zo’n vergadering wordt er rustig gepraat, dus geen stemverheffing. Ze laten elkaar uitpraten, de stille(re)n worden om hun menig gevraagd, en als iemand in herhaling vervalt dan is daar geen ruimte voor. Hoe effectief en respectvol. Ik heb veel overleggen gevolgd met volwassenen, over minder emotionele onderwerpen, die een stuk minder goed verliepen. Zacht gezegd. En met deze groep gingen we (Mieke en ik) over de streep doen! Echt fijn een bijzonder was dat. Het was een lange middag, met leuke, pijnlijke, ontroerende en verbindende momenten. Ik ga daar verder niet over uitweiden, maar wel wil ik zeggen dat de groep er nog hechter van werd. Omdat ik daarna er nog maar heel even zou zijn, kon iedereen die dat wilde nog zijn of haar ei bij me kwijt. Van het feestje ’s avonds op de boot met live muziek uit Providencia heb ik niet heel veel meegekregen, maar het vertrouwen wat ik kreeg heeft mijn hart vervuld. Deze reis is niet alleen bijzonder door de vele mooie bestemmingen, maar ook de prachtige innerlijke reis die deze kinderen, en hun begeleiders met heb maken. Ik ben heel dankbaar dat ik dat even deel van mocht zijn. En gezien de vele verzoeken om nog mee te gaan naar Cuba, denk ik dat het een wederzijds genoegen was. Een heel goede reis gewenst nog. Annemarie